"Duvarlar bile bana sitem ediyordu"

Volkan GÜNGÖR
Köye döner dönmez evini tamir edip yenileyen, bahçesine onlarca meyve ağacı diken Mecit Kılıç, gurbetten sılaya dönüş hikâyesini anlatırken bile duygulandı.
Kılıç’ın doğup büyüdüğü topraklara duyduğu özlem 3 Mart 1999 günü Kars’tan gurbete göç hazırlığındayken başladı. Daha köyü çıkmadan geri dönüp anılarını bıraktığı evine son bir kez daha baktı. Kılıç o anları şöyle aktardı:
“Köyün çıkışındaki mezarlığa kadar gitmiştim o an geri dönüp baktığımda sanki baba ocağı beni geri çağırıyormuş gibi duygulara kapıldım. Ve bir gün döneceğine niyetlendim.”
Uzun yıllar gurbette kaldı ama ara sıra köyüne gelmeyi ihmal etmedi. Her köye geldiğinde baba ocağına bakınca yaşadığı üzüntüyü “sanki duvarlar bile ağlıyordu” sözleriyle özetledi. Bir türlü unutamadığı köyüne geri gelmeyi sürekli hayal etti. “Ha bugün ha yarın” derken 2013 yılı geldi çattı.
Mecit Kılıç, “2013 yılına kadar sabrettim, durumumu düzelttim ve yıllarca özlemini çektiğim köyüme geldim. Evime bakınca her tarafı kıkık dökük gördüm ve sanki duvarları bana sitem eder gibi ağlar gibi olduğunu hissettim. Bende hemen çalışmalara başladım ve yenileme için harekete geçtim. Kendi odamın düzenlenmesini yaptım ve babamın ocağını da onardım ama orjinalliğine el dahi dokundurmadım. Kapısı, penceresi bile aynı duruyor.” diye konuştu.
Gurbette memleket özlemine de değinen Mecit Kılıç şunları söyledi:
“Valla ben gurbete gittim gideli tek bir gün bile ata ocağımı aklımdan çıkarmadım. Her zaman kalbim burayla çarptı. Ata ocağıma olan duygusallığım hiç bitmedi. Buradan kopamıyorum. Rüyalarıma bile giriyordu. Taş duvarlar bile bana sitem eder gibi beni rahat bırakmıyordu. Burada harılarımız var. 4 çocuğum var ve hepsi de beni bu duygusallığımda yanlız bırakmadılar. Ben çocuklarımdan çok memnunum. Hatta onlar benden daha çok dede ocağına bağlılar.”
Mecit dede artık yaz mevsimlerinde köyüne geliyor kış aylarında ise yine gurbete gidiyor. Ata ocağını yeniden tüttürmenin mutluluğuyla hayatını sürdürüyor.